از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی نه تاب سخن داریم




آوار پریشانی ست رو سوی چه بگریزیم
هنگامه ی حیرانی ست خود را به که بسپاریم 


تشویش هزار "آیا" وسواس هزار "اما"
کوریم و نمیبینیم ورنه همه بیماریم 


دوران شکوه باغ از خاطرمان رفته ست 
امروز که صف در صف خشکیده و بی باریم


دردا که هدر دادیم آن ذات گرامی را 
تیغ ایم و نمیبریم ابریم و نمیباریم




ما خویش ندانستیم بیداریمان از خواب
گفتند که بیدارید گفتیم که بیداریم


من راه تورا بسته تو راه مرا بسته
امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم